Centre of Porto, Portugal, August 2025

Here comes the newsletter sent to friends:

ESP: La versión en español sigue a la versión en inglés
POL: Polska wersja na końcu wiadomości


English Version

Dear Friends,

I have just returned from my summer in Portugal, and it felt like stepping into a painting made of light. The days there gave me exactly what I needed: time to breathe, to gather myself, to feel sun on my skin and sea wind in my lungs. There were long afternoons wandering through whitewashed towns, evenings with friends around the table, conversations that lasted until night deepened, and mornings where the Atlantic seemed to hold the horizon still. Portugal always carries a piece of my heart, and this summer it gave me back the strength I hadn’t realised I was missing.

Back in Caracas, life returns to its rhythm of work and responsibility. Yet, outside that daily rhythm, there is another pulse that drives me now more than ever: the writing of Memoir of a Wandering Spirit. What began as a quiet idea has grown into a journey of its own — one that pulls me deep into memories, landscapes, and people who shaped me. Many of you have offered encouragement already, and I want to thank you. Your words remind me that this story matters beyond myself, and they keep me moving forward.

So far, the manuscript carries me from a childhood in Biegonice, a village wrapped in orchards and coal smoke, into the long corridors of hospitals — Prokocim, Konstancin, Zakopane. These early chapters are filled with both confinement and unexpected wonder: nurses who became storytellers, doctors who weighed life against risk, and the operation during Martial Law that saved me.

From there the story opens outward. School years in Nowy Sącz brought letters that travelled further than I could, pen-friends who showed me the world through paper and ink, and first encounters with love and loss. Early adulthood was restless: translation work in offices that felt too small, the struggle of London — sometimes homeless, often hungry, but never willing to let go of the dream of studying abroad. Kraków followed, its classrooms austere, its streets romantic, but its promise never quite fitting — like the second-hand suit I wore to my first lecture, stiff and ill-matched.

College time in Denmark was different. There I found not only an education but a community: growing food, debating through the night, preparing to travel to the wider world. From there the world broke open — India’s dazzling chaos and aching contradictions, Pakistan’s shadows where danger came too close, Iran and Turkey where the journey home became both pilgrimage and test. These travels changed me — not in one moment, but in a slow unfolding of awe, exhaustion, and the recognition that borders divide far more than land.

Later chapters bring quieter passages: Iceland, where silence was sacred and friendships anchored me; Canada, where family ties offered warmth but belonging felt incomplete. Then came Angola: Quissala’s orphanage, Luanda’s streets pulsing with contradictions, and Pedro, a boy once stolen into war who longed to become a teacher. His story became one of the most powerful I have ever carried.

The narrative moves again: Finland’s snowbound stillness, New York’s restless skyline, Nowy Sącz’s return, and then Paris, where humanitarian training rooms and late-night walks by the Seine opened the next chapter of my life. Afghanistan followed — Kabul at dawn, the weight of silence in Ghazi Stadium, the children in the wards. And then Sudan, where the Nile divided not just land but lives: Khartoum’s boulevards, Wau’s hunger wards, the sound of bombs in the distance, and the fragile miracle of survival.

Here are a few glimpses from the draft, to give you a taste of its voice:

“Kacper was born in a house that smelled of bread and coal, in a village with a name like a poem: Biegonice. It clung to the edge of Nowy Sącz like a quiet question, wrapped in orchards and seasons and neighbours who remembered the war as if it were yesterday.”

“It was powerful because it was ordinary — ordinary for Luanda, but so utterly extraordinary to him. He realised, for the first time with painful clarity, that what seemed like destitution to him was daily life for the people around him. It wasn’t a spectacle. It wasn’t exceptional. It was simply life — ordinary in ways he had never understood.”

“Afghanistan had taught him many things, but that day it taught him this: cruelty can wear the face of your neighbour, and kindness can live in the same heart that has seen too much to know the difference. And perhaps the hardest truth of all — that some things you carry away from a place are not its mountains.”

“Beyond the runway, the Nile curved through the city, broad and unhurried, carrying with it the weight of a war that refused to end.”

So far, this is where the manuscript has taken me. But much remains ahead — finishing the first draft, filling the gaps, then returning again and again through the patient, difficult process of editing and shaping until the story finds its true form.

For now, I carry on, guided by memory, by fragments of journals and photographs, but also by the encouragement many of you have given me. Thank you for that — it means more than I can express.

I hope you, too, have found rest in these months: a summer in the north, a winter in the south, moments that gave you pause and renewal. I would love to hear how you’ve been, what carried you through, what surprised you.

With warmth,
Roman

⸻

Versión en Español

Queridos amigos,

Acabo de regresar de mi verano en Portugal, y fue como entrar en un cuadro hecho de luz. Los días allí me dieron lo que más necesitaba: tiempo para respirar, para recomponerme, para sentir el sol en la piel y el viento del mar en los pulmones. Hubo largas tardes paseando por pueblos encalados, noches con amigos alrededor de la mesa, conversaciones que se alargaban hasta bien entrada la noche, y mañanas en que el Atlántico parecía detener el horizonte. Portugal siempre guarda un pedazo de mi corazón, y este verano me devolvió una fuerza que no sabía que había perdido.

De vuelta en Caracas, la vida retoma su ritmo de trabajo y responsabilidad. Sin embargo, fuera de ese ritmo cotidiano, hay otro pulso que me impulsa ahora más que nunca: la escritura de Memoir of a Wandering Spirit. Lo que empezó como una idea silenciosa se ha convertido en un viaje propio — uno que me lleva profundamente a recuerdos, paisajes y personas que me marcaron. Varios de vosotros ya me habéis ofrecido palabras de ánimo, y os lo agradezco de corazón. Vuestro apoyo me recuerda que esta historia importa más allá de mí, y me da fuerzas para seguir.

Hasta ahora, el manuscrito me ha llevado desde la infancia en Biegonice, un pueblo rodeado de huertos y humo de carbón, hasta los largos pasillos de hospitales — Prokocim, Konstancin, Zakopane. Esos primeros capítulos están llenos tanto de encierro como de maravillas inesperadas: enfermeras que se hicieron cuentacuentos, médicos que pesaban la vida contra el riesgo, y la operación en plena Ley Marcial que me salvó.

Después la historia se abre. Los años escolares en Nowy Sącz trajeron cartas que viajaban más lejos de lo que yo podía, amigos por correspondencia que me mostraron el mundo con papel y tinta, y los primeros encuentros con el amor y la pérdida. La primera adultez fue inquieta: trabajos de traducción en oficinas demasiado pequeñas, las luchas en Londres — a veces sin techo, a menudo con hambre, pero nunca renunciando al sueño de estudiar en el extranjero. Luego vino Cracovia, con aulas austeras y calles románticas, pero con promesas que nunca llegaron a encajar — como el traje de segunda mano que llevaba a mis primeras clases, rígido y desajustado.

El tiempo de universidad en Dinamarca fue distinto. Allí encontré no solo una educación, sino una comunidad: cultivar la tierra, debatir hasta la madrugada, prepararme para viajar por el mundo. Desde allí, el horizonte se abrió: la India deslumbrante y contradictoria, Pakistán con sombras donde el peligro estaba demasiado cerca, Irán y Turquía, donde el camino de regreso se volvió peregrinaje y prueba. Esos viajes me cambiaron poco a poco — no en un solo momento, sino en un lento despliegue de asombro, cansancio y la certeza de que las fronteras dividen mucho más que la tierra.

Los capítulos siguientes traen pasajes más tranquilos: Islandia, donde el silencio era sagrado y las amistades me sostenían; Canadá, donde los lazos familiares ofrecieron calor, aunque sin un verdadero sentido de pertenencia. Luego llegó Angola: el orfanato de Quissala, las calles de Luanda palpitando contradicciones, y Pedro, un muchacho arrancado por la guerra que soñaba con ser maestro. Su historia se convirtió en una de las más poderosas que he llevado conmigo.

La narrativa se mueve de nuevo: la quietud nevada de Finlandia, el horizonte inquieto de Nueva York, el regreso a Nowy Sącz, y luego París, donde las salas de formación humanitaria y los paseos nocturnos junto al Sena abrieron el siguiente capítulo de mi vida. Después llegó Afganistán — Kabul al amanecer, el peso del silencio en el estadio Ghazi, los niños en las salas de hospital. Y luego Sudán, donde el Nilo no solo divide tierras sino vidas: los bulevares de Jartum, las salas de desnutrición en Wau, el sonido de bombas a lo lejos, y el milagro frágil de la supervivencia.

Aquí comparto algunos fragmentos del borrador, para daros un sabor de su voz:

«Kacper nació en una casa que olía a pan y carbón, en un pueblo con un nombre como un poema: Biegonice. Se aferraba al borde de Nowy Sącz como una pregunta silenciosa, rodeado de huertos, estaciones y vecinos que recordaban la guerra como si hubiera sido ayer.»

«Era poderoso porque era ordinario — ordinario para Luanda, pero tan absolutamente extraordinario para él. Se dio cuenta, por primera vez con dolorosa claridad, de que lo que a él le parecía miseria era la vida cotidiana de la gente que lo rodeaba.»

«Afganistán le enseñó muchas cosas, pero ese día le enseñó esto: la crueldad puede llevar el rostro de tu vecino, y la bondad puede vivir en el mismo corazón que ha visto demasiado como para distinguir ya la diferencia.»

«Más allá de la pista, el Nilo se curvaba por la ciudad, amplio e imperturbable, llevando consigo el peso de una guerra que se negaba a terminar.»

Hasta aquí ha llegado el manuscrito. Pero queda aún mucho por hacer — terminar el primer borrador, llenar los huecos, y luego el paciente proceso de editar y dar forma para que la historia pueda vivir en la página.

Por ahora sigo adelante, guiado por recuerdos, fragmentos de diarios y fotografías, pero también por el ánimo que muchos de vosotros me habéis dado. Gracias — significa más de lo que puedo expresar.

Espero que también vosotros hayáis encontrado descanso en estos meses: un verano en el norte, un invierno en el sur, momentos que os hayan regalado pausa y renovación. Me encantaría saber cómo estáis, qué os ha sostenido, qué os ha sorprendido.

Con cariño,
Roman

⸻

Polska wersja

Kochani,

Właśnie wróciłem z lata spędzonego w Portugalii i było to jak wejście w obraz namalowany światłem. Te dni dały mi dokładnie to, czego potrzebowałem: czas, by odetchnąć, nabrać sił, poczuć słońce na skórze i wiatr znad oceanu w płucach. Były długie popołudnia w bielonych miasteczkach, wieczory z przyjaciółmi przy stole, rozmowy przeciągające się do późnej nocy i poranki, gdy Atlantyk zdawał się zatrzymywać horyzont. Portugalia zawsze nosi we mnie kawałek serca, a tego lata podarowała mi energię, której brak uświadomiłem sobie dopiero, gdy ją odzyskałem.

Z powrotem w Caracas życie toczy się swoim rytmem pracy i obowiązków. A jednak poza tym codziennym biegiem jest drugi puls, który prowadzi mnie mocniej niż kiedykolwiek: pisanie Memoir of a Wandering Spirit. To, co zaczęło się od cichej myśli, przerodziło się w podróż samą w sobie — w głąb pamięci, krajobrazów i ludzi, którzy mnie ukształtowali. Wielu z Was podzieliło się ze mną słowami wsparcia i chcę za to szczerze podziękować. To przypomina mi, że ta historia ma sens także poza mną samym i daje siłę, by pisać dalej.

Do tej pory rękopis prowadzi od dzieciństwa w Biegonicach, wiosce pachnącej chlebem i węglem, przez długie korytarze szpitali w Prokocimiu, Konstancinie i Zakopanem. W tych pierwszych rozdziałach obok bólu i ograniczeń pojawiają się też cudowne chwile: pielęgniarki snujące opowieści, lekarze ważący życie z ryzykiem, i operacja w czasie Stanu Wojennego, która ocaliła mi przyszłość.

Później historia otwiera się szerzej. Lata szkolne w Nowym Sączu przyniosły listy wędrujące dalej niż ja sam, przyjaźnie korespondencyjne, które pokazywały świat na papierze, a także pierwsze spotkania z miłością i ze stratą. Wczesna dorosłość była pełna niepokoju: tłumaczenia w biurach za ciasnych, by pomieścić marzenia, trudne lata w Londynie — czasem bez dachu nad głową, często głodny, ale nigdy bez marzenia o studiach za granicą. Potem Kraków — z surowymi salami wykładowymi i romantycznymi ulicami, ale też obietnicami, które nigdy nie pasowały, jak garnitur z drugiej ręki, który włożyłem na pierwszy wykład, sztywny i niedopasowany.

Czas studiów w Danii był zupełnie inny. Tam znalazłem nie tylko edukację, ale i wspólnotę: pracę w polu, nocne dyskusje, przygotowania do podróży po świecie. Stamtąd droga zawiodła mnie dalej: Indie — olśniewające i pełne sprzeczności, Pakistan z cieniem zagrożenia, Iran i Turcja, gdzie powrót do Europy stał się jednocześnie pielgrzymką i próbą. Te podróże zmieniały mnie powoli — nie w jednym momencie, lecz w stopniowym otwieraniu się na zachwyt, zmęczenie i świadomość, że granice dzielą znacznie więcej niż tylko ziemię.

Kolejne rozdziały to spokojniejsze przejścia: Islandia, gdzie cisza była świętością, a przyjaźnie dawały zakorzenienie; Kanada, gdzie więzi rodzinne dawały ciepło, choć bez poczucia pełnej przynależności. Potem Angola: sierociniec w Quissali, ulice Luandy pulsujące sprzecznościami, i Pedro — chłopiec zabrany przez wojnę, który marzył, by zostać nauczycielem. Jego historia stała się jedną z najważniejszych, które niosę w sobie.

Opowieść biegnie dalej: śnieżna Finlandia, niepokój Nowego Jorku, powrót do Nowego Sącza i wreszcie Paryż — z salami szkoleniowymi organizacji humanitarnych i nocnymi spacerami nad Sekwaną, które otworzyły nowy rozdział mojego życia. Potem Afganistan — Kabul o świcie, ciężar ciszy na stadionie Ghazi, dzieci w szpitalnych salach. I Sudan, gdzie Nil dzieli nie tylko ziemię, lecz także ludzkie losy: ulice Chartumu, oddziały niedożywionych dzieci w Wau, huk bomb w oddali i krucha codzienność przetrwania.

Kilka fragmentów rękopisu, aby dać Wam przedsmak jego głosu:

„Kacper urodził się w domu, który pachniał chlebem i węglem, we wsi o nazwie jak wiersz: Biegonice. Przylegała do Nowego Sącza jak ciche pytanie, otulona sadami, porami roku i sąsiadami, którzy pamiętali wojnę tak, jakby była wczoraj.”

„Było to potężne, ponieważ było zwyczajne — zwyczajne dla Luandy, ale dla niego absolutnie niezwykłe. Zrozumiał po raz pierwszy, z bolesną jasnością, że to, co jemu wydawało się nędzą, dla ludzi wokół było codziennością.”

„Afganistan nauczył go wielu rzeczy, ale tego dnia nauczył go tego: okrucieństwo może nosić twarz sąsiada, a dobroć może żyć w tym samym sercu, które widziało już zbyt wiele, by umieć rozróżniać.”

„Za pasem startowym Nil zakrzywiał się przez miasto, szeroki i niewzruszony, niosąc ze sobą ciężar wojny, która nie chciała się skończyć.”

Na razie tyle udało się napisać. Ale wciąż czeka mnie ogrom pracy — ukończenie pierwszego rękopisu, uzupełnienie brakujących fragmentów, a potem powolny, cierpliwy proces redagowania i nadawania historii ostatecznego kształtu.

Idę dalej, prowadzony przez pamięć, przez fragmenty dzienników i fotografie, ale także przez wsparcie, które od wielu z Was już otrzymałem. Dziękuję — znaczy to dla mnie więcej, niż potrafię wyrazić.

Mam nadzieję, że i Wy znaleźliście w ostatnich miesiącach chwilę odpoczynku — lato na północy, zimę na południu, momenty, które pozwoliły się zatrzymać i odetchnąć. Bardzo chciałbym usłyszeć, co u Was, co Was niosło i co Was zaskoczyło.

Serdecznie Was pozdrawiam,
Roman